12-10-2013
Lieve pap...wat ben je stil...
Liggend kijkend vastzittend in een wereld die jij niet wil.
Ik til je uit je bed mijn masker maar weer even afgezet.
Vragend aan jou wat is er pap,
Mijn buik lieverd, die voelt zo strak.
Ik maak een kruik die voelt lekker warm.
Kijkend naar jou je pakt mn arm.
Weer wat extra morfine,het is de laatste dagen routine.
Verdomme pap ik hou zoveel van je laat me nog niet alleen.
Mam op de achtergrond pratend met een man van de baderie,heeft zijn hulp geboden, hup dit moet 1,2,3.
Gewoon een simpele douchebak gaat er komen. Maar pap ligt alleen maar te dromen.
Die tranen die waterige ogen.
Dit zou toch allemaal niet mogen.
Dit was gewoon weer even een dag.
En hopen dat ik morgen ook weer van je genieten mag !
Gewoon jou kunnen vertellen wat ik allemaal doe.
Mijn training vandaag in het voetbalstadion het was gezellig en leerzaam dat dat kon.
Mijn dank aan de mensen die mij even uit mijn wereld halen. Een wereld met kanker het voelt als een zeer zwaar anker.....
Gewoon............
mam antwoorde terug:
Lieve schat een zeer zwaar anker . niet voor even .maar voor de rest van ons leven . want waar we straks ook gaan of staan .die stempel blijft voor altijd op ons netvlies staan niet even denken van ik laat het los . helaas was het maar waar caela en jaimy nu zo snel volwassen geworden door de ziekte van opa ook beslist niet leuk dit hadden we onze kinderen en kleinkinderen graag bespaard het is helas de harde realiteit waar ze zo jong in zijn gekomen terugdraaien kunnen we het helaas niet maar lieve schatten geniet geniet zolang we nog maar samen zijn ook al gaat dat met de nodige pijn samen staan we sterk en weten we onze verbondenheid te vinden samen met onze lieve kinderen. heel veel liefs ma
gewoon weer een dagje uit ons leven