Zoltar de Griekenpijper!!! Wegwijssumatraan! Klapkoekenbakker! Teelballenverzamelaar!

Mijn naam is Pamela Butler en ik wil om te getuigen over hoe ik heb mijn man terug, want ik beloof Doctor Ororo dat ik zal getuigen op het internet als hij me helpen mijn man terug te brengen met zijn ban. Mijn man en ik gebruik om gelukkig te leven tot wanneer hij begon bedriegt me met een meisje en elke keer dat ik probeerde met hem te praten over dat hij zal zeggen dat ik zeuren veel en dat hij niet in de stemming voor mijn nag en dit was echt killing me en wist niet wat te doen, totdat een vriend vertelde me over Doctor Ororo dus ik onmiddellijk contact met hem via Whats App en vertelde hem mijn probleem en hij antwoordde dat hij me zal helpen en ik zal zien resulteren binnen 12 tot 16 uur. Ik deed alles wat hij vertelde me en 13 uur later kwam mijn man thuis viel op zijn knieën met tranen in zijn ogen en begon te smeken me om hem te vergeven die ik graag deed. Ben je hart gebroken en helpen Doctor Ororo via e-mail nodig hebt: doctorororospelltemple@outlook.com of wat app: +2348068784784 of website: https://doctorazuaworldofpowerfulspell.webs.com

Na veel info zoeken over darmkanker, vond ik uw site. Heb alles in een x uitgelezen. Mijn man zijn oom heeft darmkanker weten we sinds 2 week. 2 onderzoeken en vele gesprekken gehad in 3 ziekenhuizen. A.s maandag weer een gesprek. Ze willen hem alleen een stoma geven, de grote tumor laten ze zitten. Zit hws vast aan de blaas en hij is te zwak voor de ooeratie vermoeden ze. Het is alleen maar "misschien, waarschijnlijk, weten we niet zeker, kunnen we niet zien" Hij is bijna 79 en denkt dat een stoma een makkie is en hij geneest. Op hem ingepraat, dat hij niet meer beter wordt, maar alleen maar slechter en uiteindelijk sterft. Nu wil hij geen stoma meer en m.i. terecht. De thuisverpleegkundige, die hij nog altijd heeft voor zijn tophieoperaties 5 jaar terug, heeft hem verteld wat zij dagelijks tegenkomt met een stoma en dat is geen pretje.
Mijn man heeft 13 jaar tegen een zeldzame leucemie gevochten. Hij was 22 en ons huisje was net klaar toen het ontdekt werd. 3 week voor ons trouwen lag hij in het Umcg. Na 4 jaar vechten en volhouden met een nieuwe soort chemo in capsulevorm.(wat een wonder was, hij had 2 jaar met deze soort) een speurtocht voor een beenmergdonor. Ze wilden het proberen omdat hij jong en sterk was en wou leven. 2 x naar Lumc voor een (ouderwetse toen nog) beenmergtransplantatie geweest en gelukkig leeft hij nu nog. Heeft 2 knieprotheses en vele beperkingen (wao) overgehouden door de jarenlange behandelingen, maar dat geeft niet. Hij leeft en loopt nog en pijn is te behandelen. Hij is het wonder van Leiden. Meerdere experimenten en een vreemde donor heeft zijn leven gered.
Tijdens de donor zoektocht kreeg mijn vader kanker. Toen ik in Leiden zat de eerste x, werd pap verlamd en kwam in bed. Ik wilde me opsplitsen. Ene helf bij mijn jonge man en andere helft bij pap. Ben 1 x thuis geweest, pap bezoeken. Zo erg, mijn sterke pap verlamd in bed. Hij heeft nog meegemaakt dat wij na 8 weken Leiden thuiskwamen. Alles was versierd en de hele straat wachtte ons op, geweldig. Dierbare foto's en film. Mijn kaal en zwak mannetje op een stoel en mijn zieke verlamde pap in zijn rolstoel naast elkaar op onze oprit. 4 maanden later is pap gestorven, nog maar 53 jaar en niet wetende, dat mijn zo'n jonge man weer ziek was. We wisten al, dat de beenmergtransplantie was mislukt. Ik wou niet dat pap dat wist. Pap zei altijd tegen me " Henk redt het, maak je geen zorgen, maar ik niet" hij kreeg gelijk.
Al die tijd heeft mijn mam haar geliefde man liefdevol verzorgd. Hij stierf met al zijn dierbaren om hem heen. We hebben allemaal goed afscheid kunnen nemen, ook zijn geliefde kleine kleinkinderen.
2,5 jaar later weer een experiment voor mijn man zijn teruggekeerde CML en ja hoor, de leucemie is eindelijk weg na weer 8 weken Leiden. Na een lange herstelperiode weer aan het werk.
We hebben een zoon gekregen, goddank. Ik was net zwanger toen de uitslag van de CML kwam. Anders hadden we nooit een zoon kunnen krijgen. Inmiddels is hij 29. Hij weet niet beter dat zijn pap ziek was en nu nog altijd de gevolgen draagt van al die jaren behandelingen. Hij heeft diep respect voor zijn pap, maar wat dan jochie allemaal heeft moeten zien in zijn zo'n jonge leven, was veel te veel. Hij was net 5 de eerste BMT te Leiden. Ik ben altijd eerlijk en open tegen hem geweest. Soms, als hij iets op tv ziet, huilt hij. Hij heeft alles diep verstopt.
Nu is het te hopen, dat mijn man geen late gevolgen krijgt van de vele chemo in capsulevorm jarenlang, de twee kwaaie chemo's om alle bloedcellen snel kapot te krijgen, ook de goeie cellen en de 2 x totale lichaamsbestralingen van 25 minuten per x om een BMT te krijgen. Men is er achter, dat na zoveel jaar, er erge gevolgen kunnen optreden. Zijn alles wordt nog altijd 2 x per jaar gecontroleerd in Umcg en LUMC. Nu werd de schildklier onrustig. Ik ben altijd bang en zeer zorgzaam gebleven over hem. Maar hij is een doordouwer, nog altijd. Heeft al die jaren gewerkt, alleen ziekgemeld voor de behandelingen. Tot zijn lichaam op was na de knieprotheses operaties en hij altijd pijn heeft. Op kantoor nog geprobeerd, maar kon zich niet concentreren. Is erg vergeetachtig, snel moe, warrig en heeft pijn. Maar hij leeft en loopt.
Ook mijn oom heeft een lijdensweg gehad. Zo mager, en de strijd verloren. Hij werd maar 50. Had een klein wit plekje in zijn mond. Kanker, kaakweg, oom weg.
Ook mijn neef had darmkanker. Wat een lijdensweg. Hij werd maar 50. Euthanasie.
Ik heb vele mensen gezien, die wegkwijnden voor onze ogen. Ook mijn geliefde schoonvader aan copd, ook een lijdensweg, Gewoon gestikt.
Nu dus de oom van mijn man. Mijn man en zijn moeder zijn de enigen die hij heeft. Ja, en mij natuurlijk. Hij woont alleen, vrijgezel. Wij hebben onze gebreken, hebben wao en doen erg onze best maar hoe moet dat allemaal straks? Hij wil thuis sterven, maar hij woont alleen. Wij kunnen niet 24/7 bij hem zijn. We moeten zien of hij later in een verpleeghuis kan, wij kunnen hem niet verzorgen als hij erg ziek en zwak wordt. Kunnen we zelf lichamelijk en ik geestelijk niet aan. We verzorgen hem nu wel. Mijn man kookt voor hem, schoonmoeder wast, helpt in huis en doet boodschappen voor hem met mijn man. Maar het is nu al zo zwaar voor ons. Schoonmoeder heeft zere handen, benen en wat njet meer en is ook 75. Ik hoop dat we niet tegen zo een muur aanlopen als jullie destijds, maar ben er wel bang voor. Overal is inmiddels op bezuinigd door dit k.tkabinet. VVD? Voor elkaar zorgen? Participeren? Bah. Alle zorg is uitgekleed, red je maar. Jullie weten er alles van. Wij zijn bijna 52 en 50. Aan de buitenkant niks te zien als we stilstaan/zitten. Wij moeten ons maar zien te redden met oom ben ik bang.
Jullie zijn inmiddels 2 jaar verder. Verdriet wordt iets minder schrijnend hoop ik, maar blijft altijd. Het gemis wordt alleen maar erger met de jaren. Mijn pap is bijna 23 jaar weg, maar ik praat nog elke dag tegen hem. Hij komt nu en dan langs. Ik voel de wind door mijn haar als een aai over mijn bol, ik ruik hem en praat met hem dmv een lamp die hij laat knipperen op verschillende manieren.
Dan herinneringen met een lach, dan met een traan. Ik hoop, dat jullie inmiddels jullie weg zonder jullie pa, opa en man hebben gevonden.
Ik heb met diepe bewondering en veel respect uw verhaal gelezen.
Diep respect voor uw moeder. En logisch dat ze eerst "egoistisch" was. U kon tegen uw man aankruipen en met hem praten. Met wie moest zij nou oraten over haar gevoel en problemen door geld? Juist, met jullie, haar kinderen. Hier net zo hoor in het begin, maar ik begreep dat en het gaat over.
Heel veel sterkte nog voor alles op jullie pad komt, maar bovenal veel geluk en gezonheid voor allen die u zo lief zijn.

Lieve mevrouw... wat een verhaal en enorm bedankt voor uw reactie.. sprakeloos ben ik keer op keer als ik zulke berichten lees. Wat is de wereld dan hard he zo onbegrijpelijk. Ik wens u heel veel en kracht voor de komende tijd... en geniet van alle kleine dingen die zijn het belangrijkste !!!

Mag ik het stukje wat je over het uwv had geschreven nav het stukje over terminale mensen, delen op facebook?
Het grijpt me zo aan. Mijn vader is niet terminaal, maar heeft ptss. Zo erg dat hij opgenomen was. Zelfs toen hij opgenomen was kreeg hij nog brieven dat hij fulltime aan het werk moest!
mijn vriend heeft een ongeluk gehad en kan niet lang staan of lopen. Zijn werk kwijt geraakt en nu dus niks. Al een jaar. Maar geholpen door het uwv word hij niet... hij word gewoon aan de kant geschoven..

Groetjes..

Ja dat mag je zeker dat is uiteindelijk ook mijn doel

Succes

I was just seeking this info for some time. After six hours of continuous Googleing, at last I got it in your web site. I wonder what is the lack of Google strategy that don't rank this kind of informative websites in top of the list. Generally the top sites are full of garbage. degdfbfabaffaeed

hey familie

wil jullie morgen ontzettend veel sterkte en kracht toe je vader heeft echt geknokt tegen deze ziekte het gemis zal altijd blijven maar de herinneringen die zullen blijven sterkte morgen en ben erg onder de indruk hoe jullie hiermee zijn om gegaan diep respect

heel veel liefs van ons allemaal

Met bewondering heb ik naar deze site gekeken.
Ik vind het zeer moedig van je om over kanker te spreken.
dat was wel anders toen ik te horen kreeg dat ik hairy celss leukemie had. Mijn man vond het een schande in de familie, en vroeg mij om er met niemand over te praten. Dit heb ik wel gedaan, zoiets kun je niet alleen dragen. Ik heb geluk gehad, het is te behandelen, helaas voor mijn zusje met blaaskanker niet, zij is kortgeleden overleden en een ander zusje vecht nu nog tegen longkanker. Wij hebben hier in het zuiden de meeste kankers.
Ze zijn bezig met onderzoek waarom dat zo is. wij weten het wel, maar wie zijn wij?

Jee er niet over mogen praten wat moet dat erg zijn,goed dat jij dat wel hebt gedaan zeg . Jij hebt het nodige dus ook wel meegemaakt het valt mij wel op dat er weinig sites en blogs zijn. Dat je veel dingen zelf maar moet regelen en vaak tegen een muur loopt. Het is niet de ziekte die het je moeilijk maakt de maatschappij helpt ook niet echt mee. Superlief en bedankt voor je berichtje en ik wens je alle sterkte en kracht toe...