02-09-2014
Vandaag een gesprek gehad met mam en de maatschappelijk werk, k zag er enorm tegenop
Maar goed ik hou wel van dr en het is en blijft mn moeder. maar wat was ik zenuwachtig zeg.
Ik ben gelukkig op tijd mam is er nog niet, paar minuten later komt ook zij binnen,
ben blij dat ze wel is komen opdagen.
Het lijkt niet meer op mn moeder wat ik zie is 1 brok ellende met heel heel veel verdriet.
Ik gooi op tafel wat me dwars zit en mam begint te huilen, tuurlijk is het niet niks maar we zullen toch ergens moeten beginnen.
Ze is natuurlijk altijd alleen en kan nooit haar verhaal kwijt, na alle ellende die ze heeft gehad valt ze nu echt in een heel diep oneindig gat.
Ze zoekt steun en liefde en dat snap ik maar heel goed. toch is het anders ik heb het afgelopen jaar zoveel getypt dat ik het wel verwerkt heb en met mijn
gevoelens om kan gaan. niet altijd even makkelijk maar toch, mijn masker neemt me zo nu en dan nog in bescherming....
steun kan ik haar niet bieden ja tot zo ver. ik wil ons leven terug een leven wat ik vroeger had vol met gezelligheid en samen zijn. spelletjes doen of gewoon kletsen over de dagelijkse dingen. ik wil het niet altijd over pap hebben, het zou fijn zijn als ze zich eens voor ons interesseert maar dat moet ver weg komen.
dik een uur daar gezeten en toch wat afspraken gemaakt. Wanneer zij dr klaar voor is zal ze vast bij me komen tot die tijd ff rust.
Mijn gezin staat namelijk wel op 1. toch wil ik graag dat mijn mam oma schoonmoeder daar op een gelukkige manier deel van uit gaat maken !
Sommige mensen hebben wel eens, schuld,ruzie,een dierbare die ze moeten verliezen...
maar mijn mam had echt alles in 1 jaar tijd.
Nadat mijn pap 21 maanden ziek is geweest, mijn mam de verzorging helemaal alleen heeft gedaan ,Niks was haar teveel ... (respect)
De trouwe viervoeter moest na 12 jaar in worden geslapen,
De koi karpers waar pap zo trots op was lagen 1 voor 1 dood in de vijver
Toen mijn pap haar man haar beste maatje
Daarna het konijn waar pap ook zo,n goeie band mee had.
Toen gingen we verder met een huis waar ze uit moest
En in juni werd het geveild voor een balachelijke prijs, 37 jaar lang samen geknokt gewerkt voor dat mooie huis waar samen oud zouden worden.
Toen mam anderhalve maand dakloos overal werd ze als een stuk vuil behandeld en was alleen maar een nummer.
Nu eindelijk weer een huisje en haar eigen plek te hebben, bouwt ze zichzelf vol en verstopt zich, Overal kleven paps herinneringen aan.
En mam koestert dat enorm ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik weet inderdaad niet hoe het is.......... Maar ik weet wel hoeveel verdriet je er van kan hebben.
Nu ze in de rust komt is het grote gat waar ze in valt niet met een pen te beschrijven.....
Maar goed ik wacht af ik weet zeker dat het heus wel weer goed komt zodra ze weer een beetje haar weg vind...want ik mis dr echt !!!